شهوت مانند مارى خوش خط و خال است كه به محض نزدیك شدن و تماس با آن، زهر خود را تزریق مى كند. لذا باید مواظب بود تا براى برخوردارى از لذّتى آنى و فانى، به دامى بزرگ و طولانى گرفتار نشویم.
امام على (علیه السلام) مى فرماید: «أَوَّلُ الشَّهْوَةِ طَرَبٌ وَ آخِرُها عَطَبٌ; ابتداى شهوت شادى است و پایان آن هلاكت و نابودى است».
2. اندوه فراوان
انسان با پرده درى و باز گذاشتن درهاى اعضا و جوارح خود همیشه در حال نیاز و تشنگى است، این حالت روانى منشأ افسردگیها، اندوه ها و غصّه هاى نامحدود مى شود و چنین انسان تشنه اى دائم به خیال آب، چشم به سراب دارد.
على (علیه السلام) مى فرماید: «كَمْ مِنْ فَرِح اَفضى به فَرَحُهُ الى حُزْن مُخَلَّد; چه شادمانیهاى زیادى كه شادى آن به اندوه جاودانى ختم مى شود».
رسول خدا (صلى الله علی82ه وآله) مى فرماید: «رُبَّ شَهْوَةِ ساعَة تُورِثُ حُزناً طَویلاً; چه شهوتهایى كه لذتش ساعتى بیش نیست، امّا اندوهى طولانى در پى دارد».
3. بردگى روح
انسانى كه زمام خود را به دست اعضا و جوارحش بسپارد، به اسارت آنها در مى آید.
على (علیه السلام) مى فرماید: «عَبْدُ الشَّهْوَةِ أسیرٌ لا یَنْفَكُّ أسْرُهُ; بنده شهوت، اسیرى است كه هرگز از اسارت بیرون نیاید».
1. فرجام سیاه
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
