اشعاری بسیار زیبا در وصف مولای عرشیان وفرشیان حضرت اسدالله الغالب امیرالمومنین حیدر کرار از زبان زنده یاد آقاسی /روحش شاد

 

ویدیو های مشابه

عده ای از جوانان خدمت علامه حسن زاده املی رسیدند و از حضرتش خواستند که آن ها را نصیحتی بفرمایند.

حضرت اقا فرمودند:
سعی کنید با نامحرم رابطه نداشته باشید چه زن باشد چه مرد!

گفتند اقا مگر مرد هم نامحرم می شود؟ علامه فرمودند: هر کس با خدا ارتباط ندارد نامحرم است.

 

بنگر حیرت عقل را و جرأت عشق را

         بگذارعاقلان مارا به ماندن بخوانند، راحلان طریق میدانند که ماندن نیز در رفتن است

عکس شهدا را می بینیم عکس شهدا عمل می کنیم

میگویداینجا منزل من است و این از لطف و عنایت امام رضا است.))از او خواست تا جریان را به طور شرعی بازگوید.او گفت هنگامی كه مرا غسل میدادیداب برای من اتش سوزان بود و همین گونه كفن و تابوت و من همواره در عذاب گرفتار بودم تا جسد را به مشهد رساندید.وقتی مرا به صحن مطهر امام وارد كردید عذاب از من برداشته شد و مردم را در حال زیارت دیدم .و دیدم كه حضرت رضا(ع)بر بالای ضریح ایستاده و پاسخ زائران خود را میدهد و از انان تقدیر مینماید.

به راهنمای و اشاره ی یكی از دربانان خیر خواه به حضرت روی اوردم و از ان گرامی شفاعت خویش را خواستم چرا یافتم اگر بدون رسیدن به شفاعت ان حضرت مرا از از حرم مطهر خارج كنید بار دیگر گرفتار خواهم شد.به همین جهت شما پیكر مرا طواف میدادید اما من به اما رضا التماس میكردم و ان حضرت به من توجهی نمیكرد .

دربان به من گفت:او را به نام مبارك مادش فاطمه سلام الله علیه سوگند بده و من نیز چنین كردم كه دیدم ان حضرت به من عنایت فرمود و رو به اسمان نمود و گفت بار خدایا اینان گناه و نافرمانی میكنند اما سر انجام توبه میكنند . ما را به كسی سوگند میدهند كه نمیتوانیم نجات و پذیرفته شدن توبه ی انان را از بارگاهت نخواهیم)).سخن ان حضرت به اینجا كه رسید شما نیز مرا از حرم بیرون بردید و دیدم دیگر عذاب به سراغ من نیامد وگویی حضرت رضا علیه السلام به كرامت مادرش فاطمه(س)مرا شفاعت نمود و انگاه بود كه مرا در این باغ و قصر اسكان دادند

دعای روز سوم ماه رمضان: «اَللّهُمَّ ارْزُقْنى فیهِ الذِّهْنَ وَالتَّنْبیهَ وَباعِدْنى فیهِ مِنَ السَّفاهَةِ وَالْتَّمْویهِ وَاجْعَلْ لى نَصیباً مِنْ کُلِّ خَیْرٍ تُنْزِلُ فیهِ بِجُودِکَ یا اَجْوَدَالاْجْوَدینَ؛ خدایا روزیم کن در این ماه تیزهوشى و بیدارى و دورم گردان در آن از بیخردى و اشتباه کارى و مقرر فرما برایم بهره‌اى از هر خیرى که در آن نازل گردانى بجود و کرمت اى باجودترین.» آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی،‌ استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا با اشاره به دعای روز سوم ماه مبارک رمضان، گفت: تیزهوشی و بیداری از چیزهایی است که انسان در مقام رزق و روزی از خداوند متعال طلب می‌کند؛ برای انسان بسیار مهم است که خداوند ذهنی بیدار به او عطا کند. وی با اشاره به روایتی از امام صادق‌‌(ع) که فرمودند «بالاترین رزق برای انسان علم است»، اظهار داشت: ذهن که مقدمه کسب علم است در زبان فارسی به ذکاوت و هوش معنا می‌شود و اگر خداوند هوش بالایی به کسی بدهد تا درک کند و فهمش بالا برود، افزون بر کسب علم، به درجات عالی معنوی هم دست خواهد یافت. استاد خارج فقه حوزه علمیه قم افزود: در فراز نخست دعای روز سوم ماه رمضان دو عبارت «ذهن» یعنی هوش، ذکاوت و فهم و «تنبیه» یعنی توجه و آگاهی دادن با هم آمده است؛ در این دعا از خداوند می‌خواهیم به ما که دارای غفلت و بی‌توجهی هستیم، ابتدا هوش و ذکاوت و در ادامه تنبه و آگاهی دهد تا در مواقع حساس بیدار شویم. وی با بیان این‌که تنویه به معنای گمراهی و غفلت در برابر تنبیه به معنای پیدا کردن راه صحیح، توجه و بیداری قرار دارد و حقیقت تنویه عدم تشخیص و تمییز راه صحیح از راه غلط است، گفت: در برابر ذهن و تنبیه، بی‌خردی و اشتباه‌کاری است که در ادامه دعا از خدا می‌خواهیم این دو صفت را از ما دور کند. آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با اشاره به این‌که در دعای روز سوم ماه رمضان از خداوند متعال می‌خواهیم که هر خیری را که در این روز نازل می‌کند، نصیب ما هم بگرداند، تصریح کرد: هر چیز شایسته‌ای که از سوی خداوند نازل شود، خیر است، گاهی در علم یک خیر است که آن را نزول علم و گاهی در رزق یک خیر است که آن را نزول رزق نامیده‌اند. وی اضافه کرد: یکی از موارد نزول رحمت الهی و خیری که برای انسان نازل می‌شود، آن است که انسان دارای مکانت دینی و موقعیت ایمانی شود، یعنی هم ایمان و هم دینداری که خود خیرخواهی‌ بسیار بزرگی است از جانب خداوند متعال برای انسان حاصل می‌شود. استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم از توبه به عنوان یکی دیگر از خیرهای خاص خداوند برای انسان نام برد و گفت: زمانی خود انسان توبه می‌کند و زمانی توبه از جانب خدا حاصل می‌شود، یعنی انسان از خدا مسألت توبه می‌کند. وی با بیان این‌که شفاعت اهل بیت‌‌(ع) و آمرزش گناهان خیر خاص خداوند در ماه رمضان است، افزود: خداوند در ماه مبارک رمضان و نزدیک غروب آفتاب، فوج فوج جمعیتی را مورد آمرزش خود قرار می‌دهد؛ در روز سوم این ماه از خدا می‌خواهیم که از هر خیری نصیبی برای ما قرار دهد که یکی از آنها نزول شفاعت ائمه اطهار‌‌(ع) و نزول آمرزش گناهان است. آیت‌الله احمدی فقیه یزدی گفت: در این روز خدا را که در بخشندگی بی‌همتا است به واسطه جود و کرمش و به یکی از اسمای مقدس او قسم می‌دهیم که هر خیری را از رزق و روزی ذهن و تنبیه برای ما نصیب قرار دهد و از سفاهت و تنویه دور بدارد؛ در حقیقت جنبه خاص الخاص خیر را که نسبت به افراد مؤمن هست، از خداوند طلب می‌کنیم.

او را كه بسياري از علاقمندان آثارش، بانام «عين صاد» می شناختند، علی؛ فرزند آيت ­الله حاج شيخ عباس صفايي حائري و متولد سال 1330 در شهر قم بود. پس از اتمام تحصيلات در كلاس ششم، مشغول تحصيل علوم حوزوي شد و پس از سه سال دروس سطح را به اتمام رسانيده و در اوان بلوغ از درس خارج آيت ­اله حائري، آيت­اله داماد، آيت­ اله گلپايگاني و پدرش بهره­ ها جست. حاصل عمر کوتاه اما ارزشمند استاد، ده ها اثر و سخنرانی بوده است که تا كنون بيش از چهل عنوان از كتاب­هاي وي و در موضوعات مختلف به چاپ رسيده و بخشي از سخنراني­ هاي ايشان نيز در دست آماده­سازي و چاپ است.

استاد صفايي در آثار خود، افق­ هاي نويني را در موضوعات ديني درنورديد و از تعليم و تربيت ديني گرفته تا تبيين نظام­سازي ديني، و از نقد مكاتب فكري و فلسفه­ هاي رقيب گرفته تا روش­ برداشت از قرآن و نهج ­البلاغه و تفسير قرآن، را وجهه نظر قرار داد.

پایگاه 598، همزمان با فرارسیدن سیزدهمین سالگرد ارتحال استاد شیخ علی صفایی مجاهد نستوه در قالب ویژه نامه ای به بررسی آراء و اندیشه ها و همچنین زندگی این عالم گرانقدر خواهیم پرداخت.


زندگینامه استاد علی صفایی حائری (عین-صاد)

شیخ علی صفايى با نبوغ سرشارى كه از پدرانش به ميراث مى‏برد - پدر و پدربزرگش، هر دو از عالمان برجسته‏ى دينى بودند - در عنفوان جوانى به درجه‏ى اجتهاد در فقه نايل آمد. او به قرآن و نهج‏البلاغه، عاشقانه انس مى‏ورزيد و مبانى و روش‏هاى تربيت و سازندگى را، در اين سرچشمه‏ها مى‏كاويد. بيش از سى اثر مكتوبى كه از او در زمينه‏هاى دينى، تربيتى، نقد و شعر بر جاى مانده، از گستردگى و عمق مطالعات و تتبّعاتش حكايت مى‏كند.



بهشتی بر فراز کوهسار؛ در تبیین اندیشه استاد علی صفایی حائری

بدون تردید مهمترین نکته در اندیشه استاد، تلقی خاص او از دین و جایگاه آن بود. او آدمی را در مجموعه ای از روابط می دید که با خود و دیگران و هستی دارد. ربط هایی که با یکدیگر نیز مربوطند و ارتباطات مضاعف را شکل می دهند و انسان را در مجموعه ای در هم تنیده از روابط، تنها می گذارند. تازه این ها ارتباطات قطعی و حتمی است؛ ارتباطات محتمل و نامحتمل با عوالم دیگر، چنان بر این پیچیدگی می افزایند که گام برداشتن جز به نور وحی ممکن نخواهد بود.



فهرست توصيفي مجموعه‌ي آثار استاد علي صفايي حائري

پاسخ به پيام نهضت آزادی :اين نوشته پاسخ به نامه ای از نهضت آزادی است که در سال 1365 برای برخی من جمله مرحوم استاد ارسال شده بود و در آن به نقد برخی مبانی و ارکان انقلاب و جنگ و... که در واقع مبانی نظری آن نهضت می باشد پرداخته شده. استاد در اين نوشته با تبيين مبانی فكري نهضت، موشکافانه و دقيق و موجز آن ها را به نقد کشيده و در قالب پاسخ به نامه ارائه نموده است و ...


نگاهي به كتاب«ذهنيت و زاويه ديد»

تفاوت ديدگاه صفايي در اين است كه او از نويسندة انتظار دارد كه براي ارائه شناخت درست از انسان و نظام هستي بايد به فلسفه و عرفاني رسيده باشد كه بتواند گريز او را از جهان واقع جهت دهد تا بتواند موضع‌گيري مناسب را در موقعيت‌هاي مطلوب ارائه كند.




نکات جالبی از استاد علی صفایی حائری

با يكى از افراد خوش سابقه در انقلاب در خدمت ايشان بوديم. من از لحن گفته هاى آن آقا برداشتم اين بود كه مأيوس است و در اوضاع كنونى از عمل كردها به بن بست رسيده است . گفتم: استاد شما چه مى گوييد؟فرمود: بحث نااميدى نيست. چراغ ها اول غروب و در ابتداى تاريكى روشن مى شوند. من كار را همان روش در مسئوليت و سازندگى مى دانم.

استاد علی صفائی حائری از دیدگاه هنرمندان مشهور کشور

نادر طالب زاده مى گويد: بچه هاى هنرمند انقلابى تمناى پرچمدارى هنر اسلامى را از صفايى داشتند و او قبول نمى كرد. شيخ بلد بود با هر تيپ و قشرى برخورد خاص داشته باشد. خيلى آرام و طولانى بحث مى كرد و به دليل حجم وسيع اطلاعاتش مى توانست هر طيفى را به چالش بكشاند. او مى توانست مسيحى را مسلمان كند آن هم به راحتى و بى درد سر. يك بار يكى از همراهانم طلبه اى فرانسوى بود كه خيلى زود با شيخ وارد بحث فلسفى شدند.



چرا شیخ علی صفایی به ذائقه برخی ها تلخ می‌آمد؟
یکی از مهمترین نکات تربیتی ایشان همین بود که بصیرت برای فرد ایجاد می کرد و به جای فرد تصمیم نمی گرفت. زمینه ها را ایجاد می کرد و اگر موانعی بر سر راه بود با برخوردهای صحیح خودشان سعی درا برطرف کردن آن می نمود. لذا بعضی از برخوردهای تربیتی ایشان به ذائقه برخی تلخ می آمد. یکی از مهم ترین نکات ایشان در روش تربیتی یک طرح مبتنی بر طرحی روشن و مستند بود به شرع و یکی از ویژگی های تفکر ایشان این بود که تلاش داشت تا تفکرش تفکری اصیل باشد. یعنی منفعل از فرهنگ های دیگران حتی فرهنگ، فلسفه و عرفان نبوده و بر منابع دینی و وحیانی متکی باشد.

ابوالحسن بن ابی البغل كاتب می گوید:

از طرف " ابی منصور بن صالحان" مسئول انجام كاری شدم. اما در طی انجام مسئولیت قصوری از من سر زد، آنچنان كه او بسیار خشمگین شد، و من از ترس، متواری و مخفی شدم و او در جستجوی من بود.

در یكی از شبهای جمعه به طرف مقابر قریش- مرقد امام كاظم (ع) و امام جواد(ع)- برای عبادت و دعا رفتم. آن شب هوا بارانی و طوفانی بود. به خادم حرم مطهر كه " ابا جعفر" نام داشت گفتم: درهای حرم مطهر را ببند تا من بتوانم در خلوت مشغول دعا و راز و نیاز باشم. زیرا بر جان خود ایمن نیستم، و ممكن است كسی قصد سویی نسبت به من داشته باشد.

او نیز قبول كرد و درها را بست.

نیمه شب ، در حالی كه باد و باران همچنان ادامه داشت و هیچ كس در آنجا نبود، مشغول دعا و زیارت و نماز بودم كه ناگاه صدای پایی از طرف قبر شریف امام موسی بن جعفر (ع) به گوشم رسید.

مردی را دیدم كه مشغول زیارت حضرت امام كاظم(ع) است. او ابتدا بر حضرت آدم(ع) و انبیاء عظام(ع) درود فرستاد، آنگاه یك یك ائمه معصومین (ع) را مورد خطاب و سلام قرار داد تا به امام دوازدهم حجت بن الحسن (ع) رسید اما نام ایشان را ذكر نكرد.

من تعجب كردم و با خود گفتم: شاید نام حضرت را فراموش كرد، یا امام (ع) را نمی شناسد، و یا اصلاً به امامت ایشان اعتقاد ندارد و مذهب دیگری دارد.

وقتی زیارتش به پایان رسید دو ركعت نماز خواند و متوجه قبر مطهر امام جواد(ع) شد، و به همان ترتیب مشغول زیارت و سلام شد و دو ركعت نماز خواند.

من ترسیدم، زیرا او را نمی شناختم، او جوانی بود در هیئت مردی كامل و پیراهنی سفید بر تن و عمامه ای بر سر داشت كه انتهای آن را از زیر گلو گذرانده بود، همچنین شالی به كمر بسته و عبایی بر دوش انداخته بود، پس از نماز به من فرمود:

ای ابوالحسن بن ابی البغل! با دعای فرج چقدر آشنایی ؟

گفتم: آقای من! كدام دعا؟

فرمود: دو ركعت نماز بخوان و بگو:

" یا مَن اَظهَر الجَمیل وَ سَتَرالقَبیح، یا مَن لَم یؤاخَذ بِالجَریرَةِ وَ لَم یهتِكِ السِتر ، یا عَظیم المَنِّ ، یا كرَیم الصَّفح یا حَسنِ التَّجاوُز، یا واسِعَ المَغفِرةِ، یا باسِطَ الیدینِ بِالرَحمَة، یا مُنتَهی كُلِ نَجوی، وَ یاغایةِ كُل شَكوی، یا عَونِ كُلِ مُستَعینٍ، یا مُبتَدِئاَ بِالنِعَم قَبلَ استِحقاقِها.

سپس بگو:

یا رَبّاهُ ( ده مرتبه) یا سَیداهُ( ده مرتبه) یا مَولاه( ده مرتبه ) یا غایتاه( ده مرتبه) یا مُنتَهی غایةِ رَغبَتاه( ده مرتبه) اَسأَلُكَ بِحَقّ هذِهِ الأَسماءِ وَ بِحَقِّ محمّد وَ آلِهِ الطاهِرینَ عَلیهِمُ السَّلام اِلاّ ما كَشَفتَ كَربی وَ نَفَّستَ هَمّی وَ فَرَّجتَ غَمّی وَ اَصلَحتَ حالی .

پس هر حاجتی كه داری از خداوند مسئلت نما. پس از آن گونه راست صورتت را بر زمین بگذار و صد بار بگو:" ادركنی" [ و پس از صد بار این ذكر را] بسیار تكرار كن.

سپس به اندازه یك نفس بگو" الغوث الغوث الغوث..."

آنگاه سر از سجده بردار كه ان شاءالله خداوند حاجتت را برآورده خواهد نمود. "

وقتی من مشغول نماز و دعا شدم، آن شخص خارج شد. بعد از این كه نماز و دعایم به پایان رسید به طرف ابوجعفر خادم رفتم تا بپرسم این مرد كه بود؟ و چگونه وارد حرم مطهر شده بود؟

وقتی درها را بررسی نمودم دیدم همه درها را بسته و قفل زده بودند. بسیار تعجب كردم، و با خود گفتم: شاید اینجا در دیگری دارد كه من نمی دانم. پیش ابوجعفر رفتم. او داشت از داخل اتاقی كه به عنوان انبار روغن چراغ از آن استفاده می كردند، بیرون می آمد، فوراً به او گفتم: این مرد كه بود؟ چطور توانسته بود داخل حرم شود؟

ابوجعفر گفت: همانطور كه می بینی درها بسته و قفل زده هستند، من هم كه آن را باز نكرده ام.

من آنچه را كه دیده بودم برای او تعریف كردم.

گفت: او مولایمان صاحب الزمان (ع) است، من بارها ایشان را وقتی حرم خالی است- مثل امشب - دیده ام.

از این كه چه موقعیتی را از دست داده بودم، خیلی ناراحت شدم. وقتی فجر دمید از حرم خارج شدم. به طرف محله" كرخ" رفتم، در این مدت آنجا مخفی شده بودم. هنگامی كه خورشید دمید، عده ای از مامورین صالحان با اصرار از دوستانم سراغ مرا گرفتند، و با خواهش بسیار می خواستند كه مرا ملاقات كنند.

آنها نامه ای هم با خود داشتند كه در آن صالحان نوشته بود كه مرا بخشیده و امان داده است.

آنگاه با یكی از دوستان مورد اعتمادم از مخفی گاه خودم خارج شده و با ابی منصور ملاقات كردم. وقتی مرا دید به پا خاست و بسیار مرا مورد احترام خود قرارداد، و چنان رفتار خوبی از خود نشان داد كه تا حال از او چنین رفتاری را ندیده بودم. آنگاه گفت: آیا آن قدر ناراحت شده بودی كه از من به صاحب الزّمان (ع) شكایت كردی؟

گفتم: من فقط درخواستی ساده و دعایی معمولی كردم.

گفت: چه می گویی؟ دیشب( شب جمعه) بدون مقدمه مولایم صاحب الزمان (ع) را در خواب دیدم، ایشان به من دستور دادند تا با تو به لطف رفتار كنم، و از این ستمی كه برتو كرده بودم مرا مورد مؤاخذه قرار دادند.

گفتم: لا اله الا الله ! گواهی می دهم كه خاندان رسالت و ائمه معصومین (ع) نه تنها بر حق اند ، بلكه خود منتهی درجه حقیقت هستند. من نیز مولایمان (ع) را بدون مقدمه در بیداری دیدم، و به من چنین و چنان فرمودند. و آنچه را كه دیده بودم كاملاً شرح دادم.

او از این داستان بسیار تعجب كرد. پس از آن از ابی منصور بن صالحان كارهای شایسته و بزرگی به سبب این رویداد انجام پذیرفت.